Japonya'da böbrek tedavisi

Nihayet geleli 5 ayı buldu ve bu 5 ay süre içinde sağolsun patronun japon eşi (tamami san)
Benim için Osaka'nın en iyi Nefroloji uzmanını buldu ve götürdü. Esaka (inoue hospital)
Sıfırdan başladık herşeye. Tahliller, röntgenler, ultrasonlar, MR'lar derken, bir ay boyunca haftanın 2-3 günü hastaneye gittim.
Namba istasyonun'dan Midousuji Line'a binip 25 dakikada Esaka istasyonun'dan inip 15 dk yürüyorum.
İlk bir hafta götürüp getirdi arkadaş.
Sonra kendi kendime gitmeye başladım.
İlk başlarda heyecanlandım, tek başıma ilk kez evden bu kadar uzağa gidiyordum.
Ya kaybolursam? Ya bir durak yalnış inersem?
Dil yok diş yok 5 aylık bebektim daha anamdan doğmuş gibi Osaka'ya gelmemde aynı bebek gibi konuşamıyordum, bir yere gidemiyordum!
Neyse şu duraktı, şu ışıklardı, şu köşeydi derken öğrendim kendi başıma gidip gelmeyi.

Fakat ne hemşireler beni anlıyordu ne de ben hemşireleri anlıyorumdum:)
Sağolsun cep sözlüğüm devreye giriyordu tüm gün.
Ama her iki tarafta yoruluyorduk.
1-2 hafta sonra baktım ki hemşirelerim benim için evde hazırlanıp gelmişler:)
Ellerinde bir deste kâğıtla Japonca = Türkçe çalışıp getirmişler.
Artık birşey diyecekleri zaman sözlüğü çıkarıp tek tek araştırmıyordum.
Onlar bana birşey Söyleyecekleri zaman içerde oda da kağıda bakıp yanıma gelip,
Aiseru san kan almak,
Aiseru san idrar vermek,
Aiseru san röntgen çekmek gibi her şeyin türkçe söyler oldular. Kendimi daha da rahatlamış, kendi ülkemmiş gibi hissettirdiler bana.
Öyle böyle,  hemşirelerimle, doktorumla çok iyidik.
Yada çok çok iyilerdi?
Bir millet, bir insan bu kadar mı iyi olur? Saygılı olur Sabırlı olur?
Bir offf! demezlerdi. Git başımdan demezlerdi. İlk kez bu hastane'de İnsan gibi muamele görüyordum.
90'larda kendi böbreğim ve oğlanın allerjik bronjiti için günü birlik SGK devlet hastanelerindeydim ve insan gibi muamele görmemiştim hiç. Artık  öyle değil, değil mi? Bir hemşireye birşey danışmaya gelmiyor. İnsanı azarlıyorlardı.
Çalışmaya yüzü yok ama başkalarına'da yol açmıyorlar.
Memnun değilsen işinden çık kardeşim. Evde tayinini bekleyen binlerce işsiz varken.
Neyse Japonya'da doktorlar, hemşireler, hasta bakıcılar el pençe.
Doktor bir hastasının önünde eğilip selam verdiğini ilk kez görüyordum.
Hemşire seni bas bas bağırarak değilde yanına kadar oturduğun yere gelip kâğıtları elinden alıp, elinden tutup doktorun odasına götürmeleri de ilk kez görüyordum.
Tahlil için biyokimya'ya gitmek?
Ultrason için numara kuyruğuna girmek?
Ultrason çekmek için 6 ay sonrasına gün almak?
Röntgen çekmek için randevu koparmak?
Yok yok yok!
Burası Japonya! burada bu saydıklarım yarım günü buluyor.
Burada hem sigortalısın hem de hasta kuyruğu yok!
Sistem öyle bir yürüyor ki birbirine dolaşmıyor, birbirine buyurmuyor.
Valla tıkır tıkır işliyordu ki yarım günde eve dönüyordum. Çok şükür uzun yıllar sürecek bir tedavi ve takipe girmiştim.
İstanbul da, 97'de Samatya hastanesinde sol böbreğim alınalı hiç bu kadar kapsamlı takibe girmemiştim.
Hey güzelim ülkem, burayı sırf bu yüzden çok sevdirdin bana. 4 sene araştırmalar sonucu Japonya'da da ufak bir operasyon geçirdim.
Ve çocuk izni almaya karar verdim:)